Gisteren zette ik een IKEA-kast in elkaar, ik moest denken aan informateur Kim Putters. Je probeert iets te bouwen met vage instructies, missende onderdelen, en de ijdele hoop dat het eindresultaat stevig zal zijn. Deze week van de formatie stond in het teken van de emoties van Pieter Omtzigt. Hij zou huilend de ruimte hebben verlaten en woede-uitbarstingen hebben gehad. Ik heb me erover verbaasd dat er alleen gesproken werd over óf dit heeft plaats gevonden, en wat dit over Omtzigt zegt. Maar niet waar die emoties redelijk zijn. De hoofdpersoon in deze formatie is de herboren staatsman Geert Wilders. Binnenskamers is Wilders naar verluidt behoorlijk redelijk en inschikkelijk. Maar duw hem een telefoon met internetverbinding in de hand, en de rapen zijn gaar. Bovendien zegt Wilders de ene dag steun toe aan geld voor Oekraïne, een dag later stemt de PVV in de Eerste Kamer alsnog tegen. Niet echt het gedrag, waar een type Omtzigt super lekker op gaat. Wilders belofte tot matiging van gedrag en standpunten, doen denken aan wat Wilders zei over Griekenland tijdens de Eurocrisis. 'Grieken liegen, Grieken bedriegen. Zodra de zilvervloot binnen is, zijn ze alle afspraken vergeten.' Net als andere populisten heeft Wilders het vermogen, om zich niet aan de regels te houden die hij voor anderen hanteert. En als mensen daar gek van worden, hebben we het over hun emoties. En ondertussen blijft Wilders maar dreigen dat als ze er met hem niet uitkomen, Frans Timmermans er mee aan de haal gaat. Een kabinet Timmermans I zie ik niet 1,2,3 voor me, maar mocht het gebeuren is het wel Wilders eigen schuld. Het is zijn IKEA-kast. En als jij niet verder komt dan een gammel hoopje latten en planken, moet je niet boos worden als de buurman langskomt met zijn gereedschapskist. Dit is een column van Julian Verbeek. See omnystudio.com/listener for privacy information.