عیسی بعد از قیام، چهل روز خود را بر شاگردانش ظاهر می‌نمود. او در چهلمین روز به شاگردان فرمود دراورشلیم منتظر تعميد با روح‌القدس بمانند. سپس با جلال، به آسمان و نزد خدای پدر صعود نمود.‏

گناه، انسان‌ها را به اسارت گرفته و به‌سوی هلاکت ابدی می‌کشاند. اما بر اساس انجیل، تنها با ایمان به مسیح و واقعيت مرگ و قيام او، آمرزش گناهان و رهايی از هلاکت و جلال يافتن از خدا ممکن می‌گردد.‏

قدرت عظیم دعا، عاملی است برای متحول شدن جوامع و بازگشت مردم به سوی خدا. دعا همچنین می‌تواند اعتقاد مسيحی خوابیده و مرده را به ایمانی زنده و پویا مبدل سازد.‏

دعای مداوم در کلیسای اولیه، سبب شد تا شاگردان پیام نجات‌بخش مسیح را با قدرت اعلام کنند. در طول تاریخ نیز بیداری‌های روحانی عظیمی توسط دعا به‌وجود آمده است.‏

دعا، ما را قادر می‌سازد تا در جنگ روحانی با شيطان، زره کامل خدا را بپوشیم و اعمال گناه‌آلودِ نفس را بجا نياوريم. امروزه نیز خدا در جستجوی افرادی است که با اشتیاق او را می‌طلبند.‏

دعا، ما را در برابر تخت پُرفيض خدا قرار می‌دهد و همچنین فرصتی‌ست تا همۀ جنبه‌های زندگی خود را در اختیار و هدایت روح‌القدس قرار دهیم. در جنگ روحانی، زره کاملی را که خدا مهیا ساخته، بپوشیم.‏

اعتراف به گناه با قلبی توبه‌کار، نتیجۀ درخشیدن نور خدا در قلب ما است. اولین خصوصيت خدا که انسان بعد از توبه با آن آشنا می‌شود فیض است. شخصی که دارای روح دعاست فيض خدا را به‌خوبی می‌شناسد.‏

اگر می‌خواهیم همۀ احتیاجات‌مان تأمین شود، باید طبق ارادۀ الهی زندگی کنیم و خدا در زندگی ما در اولویت باشد. بزرگترین نياز هر انسان در زندگی، حضور خدا و داشتن رابطۀ نزديک با خدا می‌باشد.‏

خدا قادر و مایل است همۀ نیازهای ما را برطرف و مهیا سازد و فقط کافی است او را بطلبیم و به او اعتماد و توکل کنیم. خدا، پدری نیکو و پر‌محبت است و به ما توجه دارد.‏

مسیح، همۀ انسان‌ها را دوست دارد و به فکر آنها می‌باشد و می‌خواهد همگی آنها نجات يابند. پس لازم است ما از خودمحوری آزاد شویم و برای دنیا و نجات همۀ انسان‌ها دعا کنیم.‏

ما باید با ترس و احترام به‌حضور خدا در دعا وارد شویم، زیرا در برابر قدوسیت الهی قرار می‌گیریم. در دعاهای شفاعتی، ما می‌طلبيم که انسان‌ها مفهوم حاکمیت مسیح را بر زندگی خود درک کنند.‏

دعای ما ایمانداران، باید با صداقت، ستایش و شکرگزاری همراه باشد. خدا با وجود اینکه بسیار بالاتر از انسان است، اما پدری از هر لحاظ نیکو، کامل، مهربان و نزدیک به ما می‌باشد.‏

بزرگترین چیزی که انسان می‌تواند کشف کند، علت خلق شدن او می‌باشد. انسان برای این آفريده شد که با خدا رابطۀ صميمی داشته و او را بشناسد و محبت کند. هدف دعا، شناخت بیشتر خدا و صميمیت با اوست.‏

دعای حقیقی، به ارادۀ الهی توجه دارد. در زمان مشکلات، دعا قدرت دارد ما را آزاد سازد و فیض خدا درزندگی‌مان جاری ‌شود. با دعا، تسلی خدا را دریافت خواهیم کرد و سیرت الهی در ما آشکار می‌گردد.‏

کسی که زندگی پاک و مقدس و با خدا رفاقتی صميمی دارد، دارای روح دعا می‌باشد و همچنین با تمام دل خود، خدا را می‌طلبد. دعا، تلاش برای شناخت خدا و طلبیدن او با تمام وجود می‌باشد.‏

عوامل دیگری وجود دارند که به دعای ما لطمه وارد می‌کنند. این عوامل شامل روابط از‌هم پاشیده، مشغلۀ زیاد و خودخواهی ما می‌باشند که مانع داشتن مشارکت صمیمی با پدر آسمانی می‌شوند.‏

نداشتن رفاقتی صميمی و عمیق با خدا، گناه دانسته و همچنین تکبر، از‌جمله موانعی هستند که باعث می‌شوند دعاهای ما مؤثر و پُرقدرت نباشند.‏

کسانی که می‌دانستند باید منتظر خدا بمانند، بیش از افراد دیگر در تاریخ مسیحیت تأثیرگذار بوده‌اند. انتظار کشیدن برای خدا، باعث می‌شود برای نجات انسان‌ها وارد مبارزۀ روحانی بشویم.‏

دعا، نه تنها باعث پیروزی ما می‌شود، بلکه باعث تغيير دوستان و جامعه نیز می‌گردد. همچنین دعا باعث می‌شود از تمام امکاناتی که خدا برای ما تدارک دیده است برخوردار بشویم.‏

زمانی بیداری روحانی را مشاهده خواهیم کرد، که شروع به دعا کردن نماييم. برای داشتن زندگی مسیحی موفقیت‌آمیز، باید رؤیا و شور‌و‌شوق داشته باشیم، که اين‌ها توسط دعا به‌وجود می‌آیند و حفظ می‌شوند.‏

دعا، فیض خدا را جاری می‌کند و پیروزی ما را تضمین می‌نمايد. داشتن قلب فروتن یک امر ضروری است و مسیح بهترین نمونۀ فروتنی می‌باشد. پیروزی از خداست و بر اثر توانایی ما حاصل نمی‌شود.‏

سامی تیپت که خادم و مبشر مسیحی ا‌ست، دعوت شد که در کلیسايی کوچک در زمان جنگ ویتنام انجيل را موعظه کند. او قدرت خدا را در بين مردم به‌واسطۀ دعای فروتنانه مشاهده کرد.‏

برای آموزش مسائل روحانی به کودکان، باید ابتدا این روحانیت و ایمان در زندگی خودِ والدین جاری و نمایان باشد. ما والدین، خدا را همان‌گونه که خود می‌شناسیم به فرزندان‌مان معرفی می‌کنیم.‏

کودکانی که به‌شکل متعادل وابسته هستند، انسان‌هایی خودساخته، با اراده، مستقل و امیدوار خواهند شد. ما می‌توانیم با تمرین و پشتکار به افرادی منظم تبدیل شویم، تا بتوانیم به فرزندان‌مان نیز نظم را بیاموزیم.‏