De ruiter is een Gorom! Maar hij is in zijn eentje en hij draagt de witte vlag van de vrede. Lopkin laat hem beleefd binnen, alle konijnen wachten met angst en beven af. Ook Podkin, zijn zus Paz en zijn kleine broertje Poek. Gaat dit goedkomen?

Podkin Eenoor, op dit moment nog Podkin Twee-oor, zou later stamhoofd worden. Net als zijn vader Lopkin. Je zou denken dat hij een moedig konijn was, en wijs, en vastberaden. Maar nee, hij was de meest luie, verwende troonopvolger die je je maar kan voorstellen! Dan klinkt op een Bramenavond plotseling de hoorn van de burcht. Er komt een ruiter aan, in een ijzeren pantser...

De Goroms. Daar moeten de konijntjes eerst over horen. De Goroms: vreemde ruiters, van top tot teen bedekt met pantsers van ijzer. Het ijzingwekkende geluid van knarsend metaal en de galm van hun angstaanjagende strijdhoorns. Het was een duistere tijd waarin Podkin Eenoor leefde.

De bard komt aan in de Doornwoud-burcht en wordt ontvangen door stamhoofd Hubert de Flinke, een groot, dik hangoorkonijn. En heel veel opgewonden kleine konijntjes, want het is tenslotte Bramenavond. Er zijn veel verhalen die de bard kan vertellen, maar de konijntjes horen het liefst een verhaal over hun moedige soortgenoot Podkin Eenoor.

Een rondreizende bard baant zich een weg door een dikke laag sneeuw. Het is Midwinternacht. Eindelijk komt hij aan bij de konijnenburcht Doornwoud, waar het die avond Bramenavond is. De avond waarop Midwinter wordt gevierd met een feestmaal, de belofte van cadeautjes in de ochtend, achtergelaten door het geheimzinnige Midwinterkonijn. En met verhalen, natuurlijk.