اپیزود اول: درباره عشق یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب  کز هر زبان که می شنوم نامکرر است از عشق حرف زدن خدایی خیلی سخته. یه عالمه مدعی قشنگ نشستن پاش. بگم سوز عشق حافظ و سعدی فروغ و شاملو هر چی شاعر بودن از گور بلند میشن میگن: خدایی به غیر از «که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها» یه بیت دیگه بگو؟ مشتی تو همینم مصرع اولش رو یادت نیست، و باید آویزون گوگل بشی تا یادت بیاد الا یا ایها الساقی بود. مولانا بشنوه میخوای از عشق حرف بزنی، شمس رو شب رو برمیداره میاد تو خوابت چهار تا فحش میده بهت. از رسوایی در عشق حرف بزنم، شیخ صنعان با پشت دست میزنه میگه: من شیخ بودم. به خاطر عشق یه دختر یهودی مشروب خوردم، کعبه رفتن رو بیخیال شدم. پیش هر کی یه ارج و قربی داشتم ولم کرد رفت. رسواییت تهش چی بود؟ دوتا پست تو اینستاگرام؟ میام از صبر و طولانی بودن فراق و اینا بگم زن قرمز پوش فردوسی جلوم ظاهر میشه، مجسمه وسط میدون فردوسی رو هم گرفته دستش میگه: جوجو چند سال انتظار کشیدی؟! میدونی تو این 30 سالی که هر روز می رفتم میدون فردوسی چندتا لباس قرمز پاره کردم؟ وقاحتم حدی داره! فرهاد کوه سوراخ کرده بود می فهمی؟! کوه با اون عظمت رو سوراخ کرده بود. خلاصه که جلوی این اساتید زبون به دهن بگیرم بهتره. از اونور یه عالمه فیلم و یه عالمه کتاب و قصه که یه دور ذهنی بزنید حتماً کلی صحنه رمانتیک همینطور دیزالو میشن تو هم. همونا که بدبختمون کرد از بس نتونستیم شبیهش رو پیدا کنیم. هی نشستیم گفتیم پس چطو منو دید قدم زد اومد؟ هر چی فیلم دیده بودیم توش می دوییدن. پس موزیک سلحشورانه اش کو؟ چطو من خوابم برده بود پشت خط واینیاستاد صدای ریتمیک نفس کشیدنم رو بشنوه؟ چطور تو راه شمال چاییم رو از پنجره نگرفت بیرون خنک بشه؟ چطور زیر نور ماه اولین بار بهم نگفت دوسم داره؟! میگما میخواید تصاویر رو فولوش کنیم بره همون ته مه های ذهنمون. یادشون میافتم یه طوری میشم اصلاً. احساس باخت شدید می کنم. متن، روایت، تدوین و گرافیک: سمانه جمشیدی یکم فروردین 1400