Als Ninke Luka adopteert heeft hij al twee jaar lang in een Russisch asiel gezeten. Eenmaal thuis in Belgisch Limburg durft hij niet eens binnen te komen, zo ontzettend moet hij wennen aan zijn nieuwe leven. Goedbedoelde adviezen als "da's een een scheper, die moet u wel bezig houden" blijken voor Luka helemaal niet te werken. Ninke vertelt over de omzwervingen die haar uiteindelijk naar Daniëlla van Paws in Touch leiden en wat haar overtuigde om toch nog weer meer geld in training te steken. Althans, het belangrijkste voor Luka blijkt om helemaal niet te "trainen", maar om juist in te zetten op rust. Als later blijkt dat Luka weer achteruit gaat, vertrouwt Ninke het niet. Ze vermoedt dat er pijn in het spel kan zijn. Eerste röntgen foto's laten "slechts" een milde heupdysplasie aan één heup zien. Gelukkig gaat Ninke af op haar eigen intuïtie en laat ze verder onderzoek doen. Luka blijkt gruwelijk pijn te hebben van een zware hernia. Ondertussen is ook Ellie bij het gezin gekomen. Wat heeft Ninke anders gedaan bij Ellie? Heeft ze op andere dingen gelet? Wat maakte dat ze het aandurfde er nog een tweede hond bij te nemen? En last but not least, wat zou ze andere hondenbaasjes als advies mee willen geven?