1. son treni de kalktı gecenin ayrılık vurdu bizi içimizden ve ben vakitleri kaçırdım adamakıllı sevdayı baldıran eyledim kendime. acıyla dolu sessiz bir depremi yaşadım yıkılan düşlerimde çürüyen yanlarım vardı yitik ülkenin dağınık coğrafyasında kanlı bir yürek ve bitkin bir yüz çoğalır. terkedildim, kıyıya vuran son dalganın vicdanına. söyle, şimdi nasıl ağlayacağım günbatımları bir bir ağlamayı öğret bana kuyulara kapanmış yusuf gibiyim sarsıla sarsıla ağlamak istiyorum. 2. nedendir dalgalar çok uzaklara vurdu bizi payımıza düşen hep ayrılık oldu. dedim ya, bir gün ağlarken bulacaksın beni belki de bir trenin köşesinde yapayalnız kent ardımsıra koşup gelirken, sen umutsuzca yağmurlara terkedilip gideceksin. 3. kuşlar konar günahkar saçlarıma omuzlarıma düşerken ağlamaklı ezgiler söylerler. istesem de yaşamdan kaçamam ben kentin tüm bulvarları üstüme yıkılır. avucumun içinde bir dizi güvercin düşlerim uçuverdiler hepsi sen gidince birden. mümkünü yoktu bu duyguyu bastırmanın bil ki gurbet demek gözlerin demekti. 4. bir sevdaya kurban edilen sevdama dair bu son şiirdir. Ahmet Veske Beyan Yayınları