قول داده بودیم همه چی رو فراموش کنیم اما نشد که از هم دل بکنیم و ردِ سرخیِ لب هامون مثل نقش و نگار روی تنم هم نزاریم

چه پارادوکسِ خنده داری. چه داستانِ عاشقانهِ احماقه ای

برای تویی که دلت رفتن میخواست، موندن من کافی نبود

ممنونم ازت که ماه نقص دارتو قبول کردی

برای رویاهامون که اینقدر قشنگن که حیفن به واقعیت تبدیل نشن

همون موقع ها که زندگیه سخت تر بود ولی خب واقعی تر بود

یه بچه بودم که از دوچرخه افتاده و زانوهاش زخمی شده، دور زخم هام ستاره کشیدی و منو به از یک مصرعِ ناقص به یه رمانی تبدیل کردی که آغازش اشک بود و پایانش رفتن.

مرور خیالِ خام و خاطرهِ سوخته ورق میخوردن و داستان تکراری رو تازه نگه میداشتن

وسط دعواها ناقافل یه بوس به پیشونی به طرفت شلیک کنم و با یه بغل محکم خلع سلاحت کنم و توام بعد کلی بالا و پایین پریدن، آروم بگیری

فکرمیکردم همه قشنگی های عالم یه قصه و خیالِ محال واسه آدمای رویا بافه که شبا مثل یه مادربزرگِ مهربون کنار شومینه میشنن و به جای شالگردن و دستکش، رویا میبافن

بهار اومد وقتی حال در حال گذشتن بود و منی که توی گذشته، دنبال اتفاق جدید

بیست و هشت نوامبر بود… یه پنجشنبه معمولی مثل همه پنجشنبه ها

لحظه به لحظه انعکاستو توی چشمام ببینم و توی چاله سمت راست لپت یه دل سیر بخوابم

برخلاف چیزی که آخرین بار بهم گفتی، منو به یاد میاری

موضوع مورد علاقه ناخودآگاهم برای فکرکردنی

تو عطر های خوبِ بهشتی ، من بویِ یاس و ناامیدی

تو قشنگ ترین جادویِ زمینی…

میخندیدن میگفتن تو که حالت خوبه

سرنوشتی که از قبل نه و همون لحظه نوشت و بینِ نزدیکی قلب و دوریِ تن یه دیوار با خشتِ جدایی ساخت…

تو رو نفس کشیدم و از تو پیشِ خودم معما ساختم و هرروز، به ذوق و شوقِ حل کردنش، کل روز رو نفس میکشیدم.

دلم میخواد تو خیابون، به جای دزدیدن کیف پولت، دستاتو بدزدم و تا خود خونه دستاتو ول نکنم

عطر صدات مثل خرد شدن تیکه های قهوه تو سرم پخش میشه

بهت قول میدم هربار که نگات کنم، برق چشام دلت رو روشن کنه

خوب ببین که نخواستن تو، چه نتونستنی برای من رقم زد.