Κάποτε, για να αποκτήσεις τηλεφωνική σύνδεση στο σπίτι σου χρειαζόταν ακόμη και… πολιτικό «μέσο». Ακόμη παλιότερα, το τηλέφωνο στο μπακάλικο και αργότερα στο περίπτερο εξυπηρετούσαν όλη τη γειτονιά. Ο Χρήστος Χωμενίδης βγαίνει για λίγο από το ψηφιακό cloud στο οποίο ζούμε όλοι και θυμάται παλιές ιστορίες για την «κουτσομπόλα», το «ντούμπλεξ» και το «πάρε το μηδέν»!

Ο Χρήστος Χωμενίδης διηγείται με γλαφυρότητα μια υπερφυσική ιστορία ενός μεγάλου έρωτα που κράτησε μια ολόκληρη ζωή. Ο μικρός Μίμης γνωρίζει τη μυστηριώδη Ντα στο κελάρι του εξοχικού του σπιτιού στους Λάκωνες Κέρκυρας και η «παρουσία» της τον στοιχειώνει κυριολεκτικά από την παιδική του ηλικία μέχρι το θάνατό του.

Ο έφηβος Χρήστος Χωμενίδης μαθαίνει στην πράξη τι σημαίνει το αστείο ότι η παντρεμένη Δέσποινα «πιάνει πάντα το πιο ψηλοτάβανο δωμάτιο του ξενοδοχείου Μιστράλ, για να χωράνε τα κέρατα τού Τέλη της!». 40 χρόνια αργότερα συναντάει τον «κερατά Τέλη», 80χρονο πλέον, και του αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια για τον έρωτα.

Το ταξίδι του Χρήστου Χωμενίδη στην Αφρική τροφοδότησε την έμπνευση και τη δημιουργική του φαντασία. Στην ιστορία που αφηγείται πρωταγωνιστούν εξέχοντα μέλη της ελληνικής παροικίας, ο Μητροπολίτης τους -ως αποτυχημένος επενδυτής στη Σοφοκλέους- κι ένας απεσταλμένος του Πατριάρχη. Μια ιστορία με απρόσμενο τέλος!

Ο Χρήστος Χωμενίδης βρίσκεται στην Κένυα, για να ξεχάσει τον άτυχο έρωτά του με μια τραγουδίστρια. Το πρώτο βράδυ στο Ναϊρόμπι είναι επεισοδιακό. Από τη μια το κλαμπ “Florida 2000” με τα «πρόθυμα» κορίτσια, που θύμιζε ντισκοτέκ στη Λούτσα, και από την άλλη μια βόλτα μ’ ένα μαύρο, παλιό λονδρέζικο ταξί σ΄ ένα γκέτο, που βασίλευε όμως μια «εύθυμη, ευφρόσυνη φτώχεια».

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται πώς βρέθηκε τον Αύγουστο του 2000 μόνος στην Κένυα να ταΐζει τα γεράκια και να διασχίζει νύχτα το γκέτο του Ναϊρόμπι μέσα σ΄ ένα παμπάλαιο λονδρέζικο ταξί. Ήθελε να ζήσει το δικό του «Πέρα από την Αφρική» και να πιάσει τη ζωή του από την πιο βαθιά της ρίζα; Ή τελικά ήθελε να λησμονήσει τον χωρισμό του από την ωραία τραγουδίστρια που του είχε κάψει την καρδιά;

Ο Χρήστος Χωμενίδης περιγράφει την κακή σχέση που είχε με τη σωματική άσκηση από παιδί μέχρι σήμερα, που έχει γίνει ένας δεινός περιπατητής της πόλης, έχοντας στα ακουστικά του το σάουντρακ που έχει φτιάξει κατά τα κέφια της μέρας αλλά και μια εύστοχη συμβουλή του Κώστα Βάρναλη.

Το 1991 ο Χρήστος Χωμενίδης, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Λιντς, άφηνε πίσω του τις σπουδές και την γκριζάδα της βρετανικής επαρχίας με προορισμό την ηπειρωτική Ευρώπη και σκοπό την περιπετειώδη περιπλάνηση. Περιφρονώντας το «Μάστερ» που ήταν το «φετίχ» της εποχής, πρωταγωνιστεί σε διάφορες ιστορίες στο Σόχο του Λονδίνου, στη Βιέννη και σε ένα ιδιαίτερο σπίτι-hotel στη Βουδαπέστη, για να καταλήξει ότι «η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα ή ταινία για να τυχαίνει κάθε στιγμή κάτι συναρπαστικό».

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται την ιστορία του φίλου του Κώστα, που ερωτεύτηκε σε διακοπές τρελά την Νεκταρία. Στην Αθήνα, όμως, αποκάλυψε ότι η αγαπημένη του ήταν αιχμάλωτη του περιπτέρου που διέθετε η οικογένεια, στο όνομα ενός ανάπηρου. «Όλη η οικογένεια ήταν σε βάρδιες, είτε για να δουλέψουν στο περίπτερο, είτε για να φυλάξουν τσίλιες μήπως τους κλέψουν. Και επιπλέον είχαν να φροντίζουν και τον ανάπηρο, στο όνομα του οποίου ήταν η άδεια για το περίπτερο». Τι κατάληξη είχε η ιστορία και...

«Έχουν περάσει τριάντα χρόνια και δεν έχω ξεχάσει ούτε την ελάχιστη λεπτομέρεια, τι σχέδια είχαν τα σεντόνια της, πώς κουνούσε το σώμα της. Επιμένω δε να πιστεύω πως έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι, να ανοίγονται, να σμίγουν χωρίς πολλά-πολλά, να μπαίνει ο ένας μέσα στον άλλον κι ό,τι κερδίσει ο καθείς κι ό,τι κρατήσει...». Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται μια ιστορία νεότητας.

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται τις θεατρικές παραστάσεις που παρακολούθησε από παιδί: «Έχω δει εκατοντάδες παραστάσεις. Οι πιο πολλές έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους στη χοάνη της μνήμης μου. Κάποιες ασύνδετες φράσεις ανακαλώ, κάποιες κινήσεις των ηθοποιών, ένα φιλί, ένα χαστούκι, ένα απελπισμένο βλέμμα, ένα αστείο που γκρέμισε την αίθουσα. Τρεις από τις παραστάσεις που παρακολούθησα στα νιάτα μου έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα μου.

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται το καλοκαίρι που έχασε τον πατέρα του και τις ανέλπιστες διακοπές στη Μύκονο: «Κάθε απόγευμα, φίλοι, συγγενείς και κάποιοι περιφερόμενοι έκαναν καθημερινές επισκέψεις για να συμπαρασταθούν στη χήρα και το ορφανό. Μέχρι που η μητέρα μου δέχτηκε το δώρο για μια εβδομάδα στη Μύκονο. Ενιωσα σαν τον Οδυσσέα που δέθηκε στο κατάρτι για τις σειρήνες»…

Ο Χρήστος Χωμενίδης, ως πατέρας έφηβης κόρης, ανησυχεί. Θυμάται τη δική του εφηβεία και πιστεύει ότι στάθηκε πολύ τυχερός: «Αναρωτιέται ειλικρινά πώς δεν μού έτυχε εκείνα τα χρόνια κάποιο μεγάλο ρεζιλίκι, κάποιο ζόρικο μπλέξιμο ή και καμιά συμφορά… Το κακό συναπάντημα ελλοχεύει παντού, ιδίως για κάποιον ο οποίος μοιάζει πρόθυμος να δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα. Να μπει σε όποια μισάνοιχτη πόρτα βρεθεί στο δρόμο του. Που ιντριγκάρεται -για παράδειγμα- διαβάζοντας ότι ο κύκλος του ποιητή Μποντλέρ...

Βάζεις, κοπέλα μου, φουστάνι με φουσκωτά μανίκια, φιόγκο και βραχιολάκι, κρατάς την τσάντα σου την πιο λουσάτη, έχεις τις βλεφαρίδες κάγκελο, πας προφανώς σε ραντεβού… και είσαι ξεβράκωτη; Και δεν φοράς τίποτα κάτω από τη μέση; Μα πώς γίνεται; Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται -και απαντά- στο ερώτημα που έχει απασχολήσει όσους -από την παιδική τους ηλικία και μέχρι σήμερα ίσως- σύχναζαν στη Λιμνούπολη!

Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται τα μπάνια στη θάλασσα τη δεκαετία του ‘70, με πούλμαν και προορισμό τη Βουλιαγμένη. Κι ένα περιστατικό, που στα 9 του χρόνια, τον κατέκλυσε για πρώτη φορά ερωτική επιθυμία: «ήταν ένα πλάσμα ακαθορίστου φύλου και ακαταμάχητης γοητείας. Προσευχόμουν να είναι κορίτσι, να το ρωτήσω πώς το λένε και να μου πει Ελένη ή Μαρία. Αν όμως το έλεγαν Γιάννη ή Γιώργο; Ο πόθος μου θα εξατμιζόταν ακαριαία; Τι κατεύθυνση θα έπαιρνε η ζωή μου. Δεν έμαθα ποτέ. Δεν το ξαναείδα εκείνο...