Бие мах бодь хаашаа л бол хаашаа тэмүүлж хүрч болохоор байгаа ч үнэндээ сэтгэл зүйгээрээ дөрвөн хананы цаадахыг олж харахааргүй хоригдол болчихсон байдаг.. Ийм үед хоригдол нь хохирогч уу? эсвэл магадгүй хохирогчийн сэтгэл зүй бас нэг төрлийн сэтгэцийн шорон уу?  Энэ тухай ярилцлаа. 

Хэн нэгэн нь арай гэж нэг урт өдрийн ард гараад, дулаахан хөнжилдөө ороод унтаж байхад өөр хэн нэгэн нь харин ч бүр сарны гэрэлд өглөөний цайгаа уусан шигээ өдрөө эхлүүлж байдаг юмсанж..  Зарим нь гэхдээ хичнээн ядарч туйлдсан ч унтаж чадалгүй аргагүй эрхэнд ингэж нойрсож буй хотод аж төрдөг бол...

Өөрөө өөрөөсөө зүгээр үү? гэж асуух ч завгүй, зүгээргүй байгаа сэтгэл зүрхээ зүгээр юм шиг махруулж өдөр тутмын амьдралдаа зогсолтгүй нисч яваа үедээ хэсэг далавчаа хумиад, тэнгэр ширтэж сууцгаая л гэсэн юм!