Friday the 13th: The Final Chapter'ı (Joseph Zito, 1984) konuştuğumuz bu bölümde filmin hem yapım hem hikayesel anlamda ne şekilde geliştiğini tartışırken, Tom Savini'nin seriye dönüşünü kutluyor; "son bölümde" ilahlaşan Jason Voorhees ile çocuk karakter Tommy Jarvis arasındaki ilişkiyi masaya yatırıyoruz.

Mandy'i (Panos Cosmatos, 2018) konuştuğumuz bu bölümde filmin "mitik bir intikam hikayesi" olarak nasıl işlediğini tartışırken, tarikat mantalitesinin filmdeki karşılıklarını, Jóhann Jóhannsson'un hipnotize ediciği müziğini ve tabii ki Nick Cage'in ipini koparmış performansını masaya yatırıyoruz.

Scream VI'i (Matt Bettinelli-Olpin, Tyler Gillett, 2023) konuştuğumuz bu bölümde birimiz filmi yerden yere vururken birimiz başarılı taraflı olduğunu savunuyor. New York eklemesi, heyecanlı sekanslar, geri dönen karakterlerin geçir(eme)diği evrim ve katillerin motivasyonu gibi konularda yine Ghostface misali açtık ağzımızı yumduk gözümüzü.

The Changeling'i (Peter Medak, 1980) konuştuğumuz bu bölümde filmin hayalet ve perili ev olgusunu hangi açıdan ele aldığını tartışırken, korku yaratan öğelerin neler olduğunu, ana karakterin doğaüstü olaylar karşısındaki "cool" luğunu ve hikayenin politik tarafını masaya yatırıyoruz.

The Innocents'i (Jack Clayton, 1961) konuştuğumuz bu bölümde kitap uyarlaması olan filmin hikayeyi ele alırken gotik ve korku türleri arasında ne şekilde gidip geldiğini ve türler arası farklılıkların anlatıyı nasıl etkilediğini tartışırken, filmdeki ses kullanımını 'hayaletler' bağlamında değerlendiriyoruz.

Demons'ı (Lamberto Bava, 1985) konuştuğumuz bu bölümde bir yandan filmdeki abartılı vahşeti ve aşırı set piece'leri överken, diğer yandan hayat-temsil ikileminde filmin durduğu yeri ve geçtiği dönem ve mekanın anlatıyı nasıl etkilediğini elimizden geldiğince ciddi bir şekilde ele alıyoruz.

Prom Night'ı (Paul Lynch, 1980) konuştuğumuz bu bölümde, slasherların en iyi temsilcilerinden biri olarak gördüğümüz filmin ardından gelen türdeşleri üzerindeki etkisini, şüpheli yaratma konusundaki akıl karışıklığını, ses ve kurgu gibi anlatım öğelerini kullanımından çıkan anlamları ele alıyoruz.

Gremlins'i (Joe Dante, 1984) konuştuğumuz bu bölümde filmin hangi türe ait olduğunu kestirmeye çalışırken, ilham verdiği yaratık filmleri dışında döneminin diğer filmlerine olan benzerliğine de dikkat çekiyor; gremlinlerin yabancı korkusu bağlamında ele alınıp alınamayacağını tartışırken hızımızı alamayıp ikinci filme de konuğumuz Onur Atay'la bolca değiniyoruz.

The Omen'i (Richard Donner, 1976) konuştuğumuz bu bölümde filmin görünen ve görünmeyen "şeytan"ları, uçuk konseptleri yalın bir üslupla aktarmasındaki başarısı ve din anlatısının karamsarlığı gibi konuları ele alıyoruz.

Pearl'ü (Ti West, 2022) konuştuğumuz bu bölümde filmin "karakterin kökeni hikayesi" olarak nasıl işlediğini ve filmin korku yaratmada başarılı olup olmadığını tartışıyor; X ile ortak özelliklerine dikkat çekerken Mia Goth'un performansına da methiyeler düzüyoruz.

Smile'ı (Parker Finn, 2022) konuştuğumuz bu bölümde yine fikir ayrılıklarına gark olduk; birimiz filmi başarılı bulurken diğerimiz filmi "kaçırılmış bir fırsat" olarak görüyor. İster istemez The Ring ve It Follows gibi diğer lanet filmleriyle karşılaştırdığımız filmdeki kamera hareketleri, olay örgüsü, oyuncu seçimi gibi konularda söyleyecek bir dolu sözümüz olduğu bölümümüzü dinleyip kime hak verdiğinize en iyisi siz karar verin.

Barbarian'ı (Zach Cregger, 2022) konuştuğumuz bu bölümde filmin ani dönüşlerini zevkle anıyor, anlatısının türün klişeleri ve diğer örneklerine olduğu kadar 'gerçek hayat' dinamiklerine dayanan yapısını tartışıyor, yönetmenin geçmiş işleri üzerinden korku-komedi türleri arasındaki bağlara işaret ediyoruz.

Halloween 4: The Return of Michael Myers'ı (Dwight H. Little, 1988) konuştuğumuz bu bölümde sadece Michael Myers'ın değil aynı zamanda Dr. Loomis'in de seriye dönüşünü kutlarken, Myers'ın akraba ilişkilerini, filmdeki aşk üçgenini ve 'Thorn üçlemesi'nin seri içindeki konumunu gibi çeşitli konuları aynı potada eritiyor ve Halloween Ends'i madilemekten kendimizi alamıyoruz.

Midsommar'ı (Ari Aster, 2019) konuştuğumuz bu bölümde, Aster sinemasının tekrar eden tematik ve biçimsel özelliklerini, karanlık ile aydınlığın "gün ışığında korku" bağlamında nasıl kullanıldığını ve filmdeki ritüellerin performans sanatıyla benzeşen yönlerini tartışıyoruz.

Child's Play'i (Tom Holland, 1988) konuştuğumuz bu bölümde, filme dair çocukluk anılarımızı kutusundan çıkarıp günümüze taşırken Chucky'nin neden 'tekinsiz' bir karakter olduğundan, tüketim çılgınlığının filmde ne şekilde ele alındığından ve serinin açık eşcinsel bir yazar/yönetmen olan Don Mancini'ye emanet edilmesine dair hislerimizden bahsediyoruz.

Alien'ı (Ridley Scott, 1979) konuştuğumuz bu bölümde filmin 'zamansızlığını' tartışırken, H. R. Giger'in muhteşem yaratık tasarımının filmin temaları bağlamında nasıl işlediğini ve mitolojik kökenleri olan Doğum-Yeniden Doğum motifinin burada ne şekilde ele alındığını masaya yatırıyoruz.

Lake Mungo'yu (Joel Anderson, 2008) konuştuğumuz bu bölümde sahte belgesellerin, 'sahici olma' iddiasındaki gerçek belgesellerle ilişkisini ele alıyor, filmin hikayesindeki ani sapmaların işlevleri ve bunlara dair hislerimizi konuğumuz akademisyen Sibil Çekmen ile birlikte tartışıyoruz.

Jaws'ı (Steven Spielberg, 1975) konuştuğumuz bu bölümde 'natural horror' alt türünün genel özelliklerinden bahsedip, mitik bir macera hikayesi olarak gördüğümüz filmi "Kahramanın Yolculuğu" şablonu üzerinden değerlendiriyor; ayrıca filmin içinde yaşadığımız dünya üzerindeki olumsuz etkilerini tartışıyoruz.

A Nightmare on Elm Street 4: The Dream Master'i (Renny Harlin, 1988) konuştuğumuz bu bölümde, önceki filmden miras kalan Rüya Savaşçılarının bu filmde gördükleri muameleye dair hislerimizi dile getirirken, "MTV Nightmare" diye bilinen filmin göz alıcı set tasarımları ve ölüm sahnelerini övüyor; filmdeki ayna ikonografisini psikanalitik bir çerçeveden yorumluyoruz.

"Gerilim filmlerinin üstadı" Alfred Hitchcock'un en iyi filmlerinden biri sayılan Psycho ile "Yeni Queer Sinema" hareketi yönetmenlerinden Gus Van Sant imzalı yeniden çevrimini konuştuğumuz bu bölümde, filmler arasındaki küçük farklardan çıkan büyük anlamları tartışırken, remake'in varlığını başlı başına queer buluyor ve her iki filmdeki oyuncu seçiminin filmlerin queer kodlu anlatısını nasıl etkilediğini tartışıyoruz.

Sleepaway Camp'i (Robert Hiltzik, 1983) konuştuğumuz bu bölümde önce filmin bir slasher olarak çağdaşlarına kıyasla nasıl işlediğinden bahsediyor, ardından filmdeki 'şok edici' LGBTİ+ temsiliyetinin ne derece sorunlu bulduğumuzu ve bu yönüyle kurtarılabilir bir yanı olup olmadığını tartışıyoruz.

Knife + Heart'ı (Un couteau dans le coeur, Yann Gonzalez, 2018) konuştuğumuz bu bölümde tartışmaya mahal vermeyecek 'açık'lıkta queer olan filmdeki LGBTİ+ temsiliyetleri, dönemin porno sektörünü ile porno izleme pratikleri ve ana karakter Anne ile katil arasındaki paralellikler gibi çeşitli konuları tartışıyoruz.

The Faculty'i (Robert Rodriguez, 1998) konuştuğumuz bu bölümde lisedeki akran zorbalığı ve bir asimilasyon mekanizması olarak uzaylı istilası gibi konulara queer bir perspektiften bakıyor; filmin kalabalık oyuncu kadrosunu övgüye boğarken, aklı son derece karışık finalini gömmekten geri durmuyoruz.

City of the Living Dead'i (Lucio Fulci, 1980) konuştuğumuz bu bölümde filmin neden-sonuç ilişkisine dayanmayan anlatısına dair hislerimizi dile getirirken, 'tiksinç' olmasıyla bilinen ikonik sahnelerden keyifle bahsediyor ve filmde işlenen 'ölüm korkusu' temasını konuğumuz Instagram ve YouTube'daki Korku Filmleri Ansiklopedisi hesabının kurucusu Sima Cihangir ile birlikte tartışıyoruz.

X'i (Ti West, 2022) konuştuğumuz bu bölümde A24 şirketinden çıkan filmlerinin yarattığı beklentiyi, filmin ele aldığı yaşlılık ve gençlik ikililiğinin film dilinde nasıl karşılık bulduğunu ve porno türünün korku ile olan organik bağlarını masaya yatırıyoruz.