Bir bütünün parçası olmak güzel ama ancak sen kendi içinde bütün olabilirsen. Bizi coşturan ve beynimizi susturan bu duyguya neden bağımlı olabiliyoruz dersiniz?

Mutsuzluğun şifası aşk ise, onu kovalarken neden yoruluyoruz? Bizi önemsemeyenler için dağları delmek de neden? Bakalım dağların ardında bizi neler bekliyor?

"İçimde yanan bir ateş var. Yapılan haksızlığı yanlarına bırakamam" derken istediğimiz nedir? Ödeşmek mi yoksa çektiğimiz acıyı arttırmak mı? Kendini sevmenin gerçek sınavı intikam bizlerle...

Hani bazı zamanlar vardır, kendini bildiğinden fazlası hissedersin. Kendini böyle bulduğun anlarda, yepyeni fikirler ve muhteşem bir yaratım olur, hem de hiç çaba göstermeden. Seni ele geçiren bu güç kim olabilir dersin?

Yıllardır '''her işte bir hayır vardır' derler ama bir yandan acı çekerken, kim ne yapsın hayrını?'' diyenlerdensen, gel de gerçekleri konuşalım.

Beni bana düşman edenler, gerçeğime müdahale edenler mi yoksa onlara sınır çizemeyen ben mi? Şimdi kuklacımızı bulma zamanı.

Skandal ve kınama dolu bir süreç. Kimse istemez, hatta bazen aldatan bile. Peki neden ve nasıl yaşanıyor bunca acı? Bakalım bu fırtınayı hafif atlatmanın bir yolu var mı?

Gözlerin bayramı: güzellik. Bir yudum alsak da, bir okyanus içsek de doyamıyoruz. Hem görmeye, hem olmaya. Acaba kendimi değiştirmeme ve her şeye rağmen güzelliği seçmeme değer mi bu hayat? Bu podcast ; Ares Media ve Podco Media işbirliği ile hazırlanmıştır.

Uyu, dinlen, çalış. Sahi hayat bundan mı ibaret? Sistemin parçası olmak için geçen yılların ardından, şimdi hepimizde bir kaçma çabası. Bakalım doğru yolda mıyız?

En güzel haber her zaman gelecekten gelir. İleride ne olacağını bilmek bize savaşma şansı verir diyorsan, bir kez daha düşün demeye geldik. İyiyi ummak adına, en iyiden olmayasın sakın...

3. Sezonda Görüşmek Üzere Kısa Bir Mola... Sizleri Seviyoruz :)

Mutsuz olsam da vazgeçemiyorum, bazen bir şeyden bazen birilerinden, hatta bazen kendimden. Bakalım acaba vazgeçebilmek nasıl mümkünmüş?

Tam biz harikayız derken, flörtüm ortadan kayboldu ve nedenini bile bilmiyorum. Kendimi suçlasam da, ondan nefret etsem de cevabı bulamıyorum. Evet bildin, her tür ilişkinin kabusu meşhur "ghosting"i konuşmaya geldik.

Ailemiz, çoğunlukla ilk göz ağrımız. Her ne kadar sevgiyi o evde öğrensek de bazen en büyük çatışmaların da merkez üssü. Acaba devşirdiğimiz her kaygıya ve yıpranan sohbetlere rağmen, bir arada ve huzur içinde olmamız mümkün mü?

Dünya dev bir sahneyse, bazılarımızda sahne korkusu olabilir. Hatta seyirci bile gerekmeksizin, bazen düşüncesi bile dizlerinin bağını çözebilir. Hepimizin tanıdığı bu hisle baş etmek nasıl mümkün?

Gecenin sessizliğinde uzak diyarlara gidiyoruz. Ne yaşıyoruz, nerelerdeyiz hiç bilmiyoruz. Bazen küçük kareler hatırlasak da, rüyalar koca bir soru işareti. Acaba esas uyanıkken rüyada olabilir miyiz?

İnsanız ve saygıyı hak ediyoruz. En azından hepimiz böyle düşünüyoruz. Bakalım acaba saygı gösteren saygı görür mü yoksa bambaşka bir mekanizma mı devrede?

Yapmadan ve düşünmeden duramadığım, beni ben yapan uğraşlara neden bağlıyım? Beni kendine çeken bu sihir bazen bir merak, bazen bir insan kılığında; acaba bize neler yapıyor?

Plan yapmak güzeldir, özellikle her değişkene hakim olursak. Ama hayat denen oyunda ne kadar biliyoruz önümüzdeki seçenekleri? Plan yapmanın sınırı ne olmalı, o halde?

Ne kadar yüksek, o kadar iyi. Aşağıda herkes birbirini yerken, üstte durmanın gücü ve sahte güveni lazımdır bize. Ama bunun bedeli ne?

Herkesin kaçtığı can sıkıntısı, gerçekte bir nimet olabilir mi? Nereye gideceğini bilmek kadar, yola çıkman gerektiğini bilmek de önemli...

Hayat yolunda bindiğimiz iki at: an ve zaman. Gittikleri yer aynı gözükse de yollar bi o kadar farklı. Bize hükmeden zaman ve içinde kaybolduğumuz anların diliyle konuşuyoruz.

Hak eden etmeyen, herkesin bir sınıfı, bir değeri var gözümüzde. Seçimler ve kabullerimiz gerçeklere mi dayanıyor yoksa toplu bir hayal mi yaşadığımız?

Biz hayatı acı ve tatlı derslerle anlıyoruz. Aslında tek öğrendiğimiz; bizzat kendimiz. Peki bu müfredat kime ait? Öğretmenimizle tanışalım...

Kendi ellerimizle yaptığımız kumdan kaleleri yıkanları, asla affetmiyoruz. Peki ya kendimize yaptıklarımız?