به یک دلیل ساده هرگز به موعظهگران خیابانی گوش نمیکردم: به نظر نمیرسید که آنها اهمیتی به من میدادند. نه اینکه آزاردهنده باشند. شور و اشتیاق آنها برایم قابل ستایش بود، و کسانی را که برای باورهایشان میایستادند، تقدیر میکردم. بلکه اینکه من برای آنها مانند هدفی در برنامۀ کاری ایشان بودم.