آنچه می‌شنوید ارائه‌ای است که در جمع  iranian social activists داشتم. متاسفانه ارائه آنطور که برنامه‌ریزی کرده بودم پیش نرفت. تا حوالی دقیقه ۴۵ که تذکر گرفتم کمی پرگویی کرده‌ام و بعد از آن تمرکزم کمی از دست رفت و بحثها پراکنده شد. این بحث نشان داد تدوین چیز خوبیه واقعا. و چه خوب که در تولید پادکست امکان تدوین هست. چند نکته: ۱- هدف من از این بحث دو چیز بود. اول اینکه توسعه مساوی پیشرفت نیست. اگر توسعه در یک چیز موفق بوده جا انداختن این ایده استعماری است که باید مثل غرب شد و ذهنیتی که هشتگ زندگی نرمال می‌سازد. دوم اینکه آنچه در ایران پس از اصلاحات ارضی رخ داده توسعه سرمایه‌داری است. خصلت کلی آن قبل از ۵۷ و بعد از آن مطابق با پارادایم‌ها جهانی تغییر کرده. در برهه کوتاهی پس از انقلاب ۵۷ این روند قطع شد. اما پس از جنگ به شکل وحشیانه‌ای دنبال شد. متاسفانه فرصت نشد درباره نتایج سیاستهای تعدیل ساختاری در دهه ۷۰ حرف بزنم. درباره استدلال‌ها و ادعاهایی که درباره توسعه جهانی میکنم مفصل در اپیزودهای جداگانه‌ بحث کرده‌ام. ۲- بخش اول بحث یعنی اینکه اقتصاد جهانی استثمارگر است به نظرم بحث مهمی است و برای کشوری که میخواهد تحول اجتماعی داشته باشد فکر کردن به چنین منظرهایی ضروری است. درباره بحث ایران آنچه در این بحث پراکنده آمد و به نظرم نشد آنطور که میخواستم منتقل کنم، کلاژی از چند ایده بود تا صرفا ایران را خارج از توسعه سرمایه‌داری تصور نکنیم. ۳- به نظرم برای خواندن دستاوردها و نتایج پروژه‌های توسعه چه در جهان و چه ایران بهتر است کتاب‌های انسان‌شناس‌ها و مردم‌شناس‌ها را بخوانیم. اهالی اقتصاد اغلب حرف بدردبخوری نمیزنند. مثلا این دو کتاب: ۱- زندگی تهی‌دستان شهری - علیرضا صادقی 2- Precarious Lives: Waiting and Hope in Iran- Shahram Khosravi ۴- در این ارائه حداقل ۲ اشتباه هم کرده‌ام. یک جا نویسنده کتاب زندگی تهی‌دستان شهری ... را جای صادقی (علیرضا) رضایی میگویم و دوم اینکه فامیل جفری سَکس را چند بار به اشتباه سَش تلفظ میکنم. من اولین بار فامیل این آدم را در متن دیدم و سَش تلفظ کردم. بعدا فهمیدم تلفظ صحیح سَکس است. اما ظاهرا ذهنم این اشتباه را تکرار میکنه.