Dlaczego tak nam trudno z dziecięcą złością, frustracją, smutkiem? Czego nasze dzieci (lub nastolatki) najbardziej od nas w tych momentach potrzebują? Od czego zacząć oswajanie emocji? W tym odcinku wspominam: o kursie online "Ogarnij emocje" - wskocz na listę zainteresowanych majowym naborem do programu

Raczej nie lubimy krytyki i odrzucenia, ale jakoś sobie z nimi radzimy. Zdarza się jednak, że lęk przed podobnymi sytuacjami staje się tak duży, że zaczyna nas blokować w relacjach, kontroluje nasze zachowania i pogarsza samopoczucie. Widzimy to u dzieci. które reagują gwałtownie na najmniejszą oznakę dezaprobaty, widzimy u osób, które neutralne komunikaty odbierają jako odrzucające. Jak się tym zająć, jak wesprzeć swoich bliskich, jak pomóc sobie?

Wywracają oczami, zmieniają zdanie, nie dotrzymują obietnic i często zachowują się w sposób, który wprawia nas, dorosłych, w osłupienie. Przecież to już prawie dorosły człowiek, czy nie rozumie, że to było niebezpieczne, nierozsądne, raniące?  Posłuchaj, dlaczego tak jest i jak się w tym odnaleźć. Plus nieśmiertelne pytanie: ufać czy kontrolować? Mam na nie swoją nieoczywistą odpowiedź. Do poczytania (o nastolatkach z naukowego punktu widzenia): Sarah Jayne Blakemore "Wynaleźć siebie....

Zachowanie dziecka odbierane jest jako wizytówka rodziców. Czy słusznie? To jak sobie radzić z sytuacjami, w których nie dajemy rady - bo nie dopilnowaliśmy, nie przewidzieliśmy, nie umieliśmy... Bo przecież nie da się ich uniknąć. Ale jak rozpoznać te o niebagatelnym znaczeniu i przepracować tak, by nie szkodziły dziecku? W tym odcinku wspominam o: książce Daniela Siegla "Potęga obecności"

Decyzja zapadła, rozstajecie się. Jak zadbać o dziecko/dzieci? Jak im to zakomunikować, czego można się spodziewać, jak ułatwić im przejście przez tę sytuację i co może być sygnałem, że dziecko i/lub rodzice potrzebują wsparcia z zewnątrz?

Anita napisała: Bardzo dużo mówi się o tym, że po narodzinach dziecka to żona/partnerka zapomina o relacji z mężem/partnerem, zaniedbuje ją, bardziej „widzi" dziecko, jest ono ważniejsze niż mąż. U mnie jest odwrotnie – dla mojego męża ważniejsze jest dziecko, o mnie jakby zapomniał. (...) Czuję, że jestem na ostatnim miejscu w jego hierarchii. Jak poradzić sobie z taką sytuacją? Bierzemy więc maila pod lupę i przyglądamy się, co można w takiej sytuacji zrobić.

Co dla mężczyzny zmieniają narodziny dziecka? Co to znaczy "ojcować"? Jakie są męskie oczekiwania odnośnie współpracy żoną/partnerką? Postawiłam Mikołajowi kilka pytań - na żadne nie odpowiedział tak, jak się spodziewałam. Mało tego, kiedy wydawało mi się, że łapiemy jakąś wspólną perspektywę, Mikołaj dorzucał coś, co różnicowało ten obraz. I bardzo, bardzo pokazywało, jak złożony może być męski punkt widzenia.

Dzieci mamy wspólne, ale pomysły na ich wychowanie - nierzadko rozbieżne. Ale czy na pewno? Czy faktycznie ZUPEŁNIE inaczej podchodzimy do wychowania? Jak się porozumieć, gdy widzimy w tym obszarze znaczące różnice, od czego zacząć i - co najważniejsze - jak docenić to, co nas różni, zamiast próbować się tego pozbyć - mówię w tym odcinku, ale i napisałam o tym całą książkę: Bo tym im na wszystko pozwalasz!! - O tym, jak się porozumieć wspólnie wychowując dzieci.

Na nowy rok, nowy początek, w zalewie motywacyjnych nawoływań o zmianach, rozwoju i parciu naprzód - mam inną propozycję, i nie jestem w niej odosobniona. W tym odcinku wpominam o: tekście Agi Kopczyńskiej, dietetyczki rysunku Marii Kaczorowskiej, psycholożki

Czasem w relacjach wydarza się coś, co bardzo ją rani, oddala ukochane osoby od siebie, buduje między nimi mur. Coś, po czym trudno po prostu żyć tak, jak wcześniej. A jednak chce się być razem, mimo wszystko. Jak zacząć niejako od nowa? To pytanie zadała jedna ze słuchaczek podcastu i ten właśnie temat wieńczy całą serię. W tym odcinku wspominam o: odcinku dotyczącym pojednania Esther Perel, terapeutce par książce "Małżeństwo na wszystko albo nic" Eli Finker (niedostępna w języku polskim)

Bywa, że związek zamienia się w regularne przepychanki lub pole walki. Widzimy wtedy jak na dłoni wady i uchybienia drugiej osoby, i czujemy rozżalenie, że nasze wysiłki naprawy sytuacji nie są dostrzegane. Warto wówczas zatrzymać się, zrobić krok w tył i postawić dwa pytania, które mogą zmienić dynamikę relacji między nami. W tym odcinku wspominam o: wpisach Laboratorium Psychoedukacji: Cytat z Ellen Wachtel Cytat z Gabora Mate Picturebooku Iwony Chmielewskiej "Dwoje ludzi"

W tym odcinku na warsztat idą dwa maile: Ania pyta, jak sobie radzić z biciem dla "zabawy"? Jej 3,5 letni syn sięga po agresję fizyczną (rzucanie, uderzanie, szczypanie) bez widocznego powodu, nie ze złości, nieraz w trakcie spokojnych, przyjemnych aktywności. Agnieszka z kolei jest mamą 2,5letniego synka, który gwałtownie protestuje przeciw rozstaniom z mamą - Agnieszka ma świadomość, że to pewnie rozwojowe i minie, ale chciałaby wiedzieć, czy jako rodzice mogą jakoś ten etap złagodzić. W...

Sporo się mówi o spektrum, ADHD i neuroróżnorodności. Coraz więcej wiedzy, świadomości i wsparcia. Ale jak żyć, gdy neuroróżnorodność utrudnia nam codzienne funkcjonowanie w parze, podziale obowiązków i zadań oraz rozumienie swojego wkładu we wspólne życie? O tym pięknie mówi Marta Cieśla, psycholożka i psychoterapeutka poznawczo-behawioralna. Profil Marty na Instagramie W tym odcinku wspomniane zostały książki: "Kaktus na walentynki czyli miłość aspergerowca" Peter Schmidt"Autentyczna w...

Dlaczego pułapką może być to, że znamy się długo - i być może całkiem dobrze? Jak to się dzieje, że w trakcie jednej rozmowy prowadzone są równolegle dwie inne? Co zrobić, by zmniejszyć ryzyko nieporozumień w dialogu? W tym odcinku wspominam o: książce Daniela Kahnemana "Pułapki myślenia" książce Deborah Tannen "Ty nic nie rozumiesz!" Książce Sue Johnson "Siedem rozmów wzmacniających związek"

W każdym związku zdarzają się trudne momenty, Pary ranią się, czasem nieświadomie. Naruszają swoje granice, niekoniecznie intencjonalnie. Wszystko to jest częścią relacji, dopóki zauważamy nasz wkład w trudne chwile i staramy się to zmieniać. Ale jest taki rodzaj relacji, dla której nadzieja na poprawę jest znikoma. Czasem żadna. To toksyczne relacje, nierzadko z powodu zaburzeń osobowości. Jak rozpoznać te mechanizmy, jak się obronić i zadbać o siebie, będąc w toksycznym związku? W tym...

W tym odcinku pochylam się na dwoma mailami: Emilia pyta, co zrobić, gdy siedmioletni syn nie chce rozmawiać o tym, co dla niego trudne. Ewelina natomiast zastanawia się, jak sobie radzić z agresywnymi zachowaniami czteroipółletniego synka. W tym odcinku wspominam o: koncepcji Selfreg Stuarta Shankera cyklu książeczek Agnieszki Stążki-Gawrysiak "Self-regulation. Opowieści dla dzieci"

Kiedy w związku pojawia się dziecko, nastaje nowy etap, piękny i trudny. Jednak gdy pojawia się dziecko z wyzwaniami rozwojowymi, relacja między rodzicami wystawiona bywa na próbę. Jak dbać o związek, gdy tyle energii i zaangażowania wymaga specyficzne rodzicielstwo? W tym odcinku wspominam o: Mojej książce: Bo ty im na wszystko pozwalasz!! O tym jak się porozumieć wspólnie wychowując dzieci

Nasze konflikty, pozornie niegroźne, potrafią przybrać naprawdę gwałtowny obrót. Nasze reakcje, na pozornie błahe sytuacje, potrafią zaskakiwać intensywnością. Wszystko dlatego, że często nie kłócimy się tak naprawdę o to, o co się kłócimy - my walczymy o przetrwanie. W tym odcinku wspominam o: książce Sue Johnson "Siedem rozmów wzmacniających związek" książce „Partnerstwo bliskości. Jak teoria więzi pomoże ci stworzyć szczęśliwy związek”

Kiedy tworzymy związki, w teorii wnosimy w nie mniej więcej podobny wkład. A co, jeśli nie? Jeśli z przyczyn obiektywnych (choroba) jedno musi wziąć na siebie więcej? Lub, gdy brak przyczyn obiektywnych, ale dynamika danego związku sprawia, że jedna osoba ciągle i ciągle bierze na siebie zadanie, którego nie lubi?

Kiedy w związku źle się dzieje i pojawiają się myśli o rozstaniu, argumentem przeciw może być dobro dziecka (jeśli para ma dzieci). Niektórzy zdecydowanie twierdzą, że to nie powinien być wyznacznik, inni zaś przywiązują do niego ogromną wagę. Jak jest z tym dziecięcym dobrem? W tym odcinku wspominam o: książce R. Emery'ego "Dwa domy, jedno dzieciństwo"mojej książce "Bo ty im na wszystko pozwalasz!!"

Sierpniowe WPJO to mail od Edyty, która zastanawia się, dlaczego jej dziesięcioletnia córka zachowuje się, jakby toczyła z mamą walkę: atakuje fizycznie, obraża, przerzuca się argumentami.

Skąd mam wiedzieć, że to już się skończyło? Że nic z tej relacji nie będzie? Po czym mam poznać, że nie ma już "nas"? A kiedy jeszcze warto próbować i dokładać starań o utrzymanie związku?