Canını yaktı birisi ve sen öç duyguları içindesin. Canının yandığı yerden hatta mümkünse misli ile yakmak istiyorsun karşıdakinin canını. Planları kuruyor bozuyorsun, kuruyor bozuyor ama hiçbir planı, karşılığı, cevabı yeterli bulmuyorsun. Ne yapmalı ki pişman etmeli sana yaptığına? Ne yapmalı ki iyi bir can yakmalı? İntikamın kör kuyularına nazır hayaller kuranlar bugünkü konumuz haydi konuşalım… İntikam dediğin derinde bir kesik. Sızladıkça hatırlatır kendini. Sızının diyetini ister....

Lütfen “çıkma teklifi” nedir bilmeyenler; birbirinin her şeyini en ince ayrıntısına dek internette bulamamanın ne demek olduğundan bir haber olanlar; elinde sınırsız telefon, mesaj ve görüntülü görüşme hakkı olmadan biri ile ne yapacağı konusunda fikir fukarası olanlar hemen çıksın kayıttan. Zira sana fazla nostaljik hatta bir miktar banal geleceğiz arkadaşım. Olsun, ben demode terapist olmayı göze aldım ve içinizden bolca konuşup, bireysel terapilerinizde sıkça anlattığınız bu konuyu sesli...

İki kişilik bir kararın orta yerinde hep ailesi duruyor. Bir yere mi gideceksiniz, onay alması gerek. Bir şeye mi karar vereceksiniz, önce ailesine danışmalı. İlişkinin başında “Ne güzel, ne kuvvetli bağları var” dedirten durum sana tuhaf gelmeye başladı. Başladığınızda, seni kendi halinle beğenen partnerin yavaş yavaş ailesinin ne istediğine dair mesajlar verip seni oralara çekmeye çalıştığında bir duruyor ve düşünüyorsun neler oluyor? Belki de ilişki kısmını çoktan geçtin, bu yaşananların...

Sana hayatını anlat neler yaşadın, neler atlattın desem ne anlatırsın? Başına gelen kötü şeyleri? Alamadığın terfileri? Sırtında skor tabelası gibi duran bıçakları ya da bilemedin kaçan fırsatları? Zamanında dedenin almadığı şimdilerde değerinden çıldıran arsaları? Ne çok kaybedilen ve üzen şey var değil mi hayat destende? Hepsi nasıl da olumsuz? Peki ya gerçekleşemeyen güzellikler, olamayan hayallerin? Travma denen takılıp kalma hali hep acı verici, olumsuz yaşantıdan mı doğar sevgili...

İş yerine, okula, aileye yeni biri geldi. Tanıştın ve senin için başladı mücadele. Hayatında bulunan herkes gibi o da seni sevmeli. Ya sevmezse? Ya hakkında kötü düşünürse? Seni, seni, “herkesin sevdiği” seni… Kendisinden vazgeçmek pahasına “herkesin bir şeyi” olmaya çalışan” herkes tarafından sevilmeliyim’ciler bugünkü konumuz Haydi konuşalım… Ümran.

Bir sorunun mu var? Ya seninle ya da seninle alakalıdır. Yaptıkların ve yahut yapmadıkların, sevdiklerin ya da vazgeçtiklerin. İçinde bulunduğumuz sistem, gurulardan öğüt alınan altın çağı kapsıyor. Bir video, bir podcast ya da bir paylaşım kadar uzak reçeteler. Senin kendine söylediğin “Ama, fakat, bak aslında” ların yanında bir de “Sen ne yap biliyor musun?” cular dolu. Kaçışın yok ya “ Ben, ben,ben” diyecek ya da seni işaret eden parmakları takip edeceksin. Başka bir seçenek yok...

Oldu ya bir hata yaptı karşındaki sana. Canın yandı. Artık eğilmem dediğin yerde çıktı kamburun. Savunmasız anında karşıdakinin büyük yanlışı ile kalakaldın. Ne yapacaksın? Muhtemelen bekleyeceksin. Çok kırıldım diyecek hatta asla affetmem diyecek ama kırıldığın yerde tamiri bekleyeceksin. Ya tamir etmeye yanaşmazsa? Ya hataya hata ile karşılık veriyorsa? Telafisi mümkün anların telafi etmeye yanaşmaz aktörleri bugünkü konumuz. Haydi konuşalım. Ümran.

Çevren ve arkadaşların tarafından tam bir “kötü gün dostu” olarak tanımlanıyorsun. Ailen, arkadaşların, işin, evinde beslediğin ve sokaktaki hayvanlar; hepsi seni bekliyor. Kendini onlara adadın adeta. Çevrendekiler mutlu olsun, talepleri yerine gelsin diye çırpınırken onların mutluluğu ile sen de mutlu oluyorsun. Ancak bu mutluluk bazen derin bir acıya dönüşüyor; çünkü kendi hayatından verme pahasına onlar için büyük fedakârlıklar yapan sen aynı karşılığı alamıyorsun sanki. Fedakârlıkları...

Afetler peşimizi bırakmıyor. Kötü haberler aldıkça içine çekiliyorsun. İşler dağ gibi büyüyor ve git gide üzerine yıkılıyor sanki. Çevrende türlü haksızlığı bertaraf etmeye çalışırken temel yaşam gereçleri ile ilgili sıkıntılar yaşadığını söylüyor kimileri. Büyük şehirlerde kafanı dağıtacak, ara sıra kaçacak küçücük alanlar bulmak bile çok zorken birçok sorumlukla baş etmeye çalışıyor, senden beklenen taleplere yetişmeye çalışıyorsun. Aslında bir alanda, bir şekilde sen “hep” çalışıyorsun....

Ağır bir sisin, sessiz ve yankılı konuşmaların olduğu bir yer dünya senin için. Üzerinde tonlarca yük var ama yürüyebiliyorsun. Ruhun bedeninden ayrılmış gibi ama nefes almaya devam ediyorsun. Ne konuşup aktarmak, ne birilerine dert yanmak azaltıyor içindeki acıyı! Her an gözlerin dolabilecek ama bir anda katılaşabilecek gibisin. Kimse alamayacak bu yükü senden, kimse anlamayacak! Paylaşılmayacak kadar kendini dayatan bir yalnızlık “Yas” kederin en derin, en tek başınalıkta ısrar edeni…

Kömür yığını altında can veren madenciler; devrilen trenler; patlayan bombalar; sınırlardan içeri giren binler; sınırları ya da şehirleri koruyanlara yönelik can yakan saldırılar; cayır cayır yanan ormanlar… Yol ortasında, çocuklarının önünde öldürülen kadınlar; dibe vuran ekonomik göstergeler; Van’da, Elâzığ’da, İzmir’de canımızdan can alıp uyarı verdiği halde 12 ilde insanımızı ellerimizden çekip alan sarsıntılar; sarsıntılardan kurtulanları vuran seller, yağmurlar rüzgârlar… Tüm...

Canından can çekilmişçesine acı duyan can insanlar. Kolektif ve devasa bir travma yaşıyoruz. Yüreğini işe koşan herkesin yüreğine yapışacak bir travma. Orada olmak: Depremden kurtulmak, enkazdan kurtulmak, enkazdan eksilerek çıkmak, enkazdan yapayalnız çıkmak, yaralı ya da bir uzvunu kaybederek hastaneye kendini atmak, enkaz başında saatlerce sevdiklerinin seslerini dinlerken o sesler cılızlaştıkça aklını ve bedenini ayakta tutmaya çalışmak, ellerinle tonlarca ağırlıktaki enkaza...

Sırtında bıçakların ağırlığı ile yürümeye çalışanlar iyi bilir. Sızısı fena; yarası derindir. Ancak ağır bir bıçağı, belki de birden fazla bıçağı, taşımak bir süre sonra bunca yükle yürüyemez hale getirir. Aldığı darbelerle barışmaya çalışanlar bugünkü konumuz Haydi konuşalım… Ümran.

Boğazda lüfer, palamut; takvimde hedef zamanı... Kendine şahane hedefler koyarken düşüne düşüne herkes kadar iyi olman gerekiyor... Bit artık eski yıl diyemeden yenisinin gelmesi ile uğraşan sen bir de düşüncelerle nasıl yaralarını saracağını bilmediğin için suçlusun öyle mi? Değilsin! Olmak zorunda da değilsin! Sayıya indirgenme sevgili dinleyen! Nasıl mı? Haydi konuşalım.... Bu arada şahane başlangıçlara geçen bir yıl dilerim; Sana, Bana, Herkese, hepimize :)

Bir döngü var içinde. Sürekli aynı şeyleri yaşıyorsun. Bu kalıplardan herhangi biri içinde kısır döngüdesin. Kendini başkaları için yıpratıyor, herkesin yardımına koşuyor, kendi önceliklerinden vazgeçiyor, canın yansa da susuyorsun. Ya da kimseden yardım istemiyor, kendi ayakların üzerinde durarak birine bağımlı olmayayım diyerek kendini heder ediyorsun. Seni bunlara iten bir şey var. Nasıl desen? İçinde seni suçlayan, yargılayan, dik durmaya zorlayan, durmaksızın kendinden önce başkalarını...

“Sen böyle değildin”, “Sen çok değiştin”, “Neler oluyor sana” cümleleri ile çokça karşılaşıyorsun. Yakınların seni tanıyamadığından dem vuruyor. Kiminin tonlaması olumlu. Kimi çok şikâyetçi. Kiminin gözlerinde endişe var sende gördüğü farklılıktan sebep. İster istemez düşündürüyor seni bu durum. “Değiştim mi gerçekten?” diyorsun. Peki, kötü bir şey mi değişmek? “Kendinden farklı sürümler çıkarırken bu değişimi nasıl kucaklayacağını bilemeyenler” bugünkü konumuz Haydi Konuşalım :) Ümran.

Üç kişilik hikayeler. Üçgen ilişkiler. Tarihin belki de en eski ilişki sorunu. “Birini seviyorum ama sevgilisi var. Birini seviyorum ama adam / kadın evli. Ayrılma aşamasında iken tanıştık, eskisi ile aralarında tuhaf şeyler var. Birisi var ama halledemediği bir gönül meselesi var. Bu yaptığım yanlış,,biliyorum ama gönül ferman dinlemiyor.” Gölgede saklandığın “üçgen ilişkiler” bugünkü konumuz Haydi Konuşalım…

"Uzun ilişki insanıyım" deyip ilişkide huzursuzlanlar... Her ilişkinin bitişine şahit olup kendinden kaynaklanan hiçbir şey olmadığına inananlar... "Kendime yalan söyledim / Yalnızım bunu ben istedim" diyemeyenler... Ne diyeceğini bilemeyenler.... Bu bölüm size... Haydi konuşalım...

İçin bir türlü sakinleşmiyor. Cidden artık her şey senin için korkutucu. Her an bir şey olacak, başıma bir şey gelecek diye bekliyorsun. Korkuların o kadar fazla ve o kadar yorucu ki onunla baş edemediğin için evden dışarı çıkmak istemiyorsun. Korkudan bile korkar hale geldin. Geçmiş, şimdi, gelecek hep korku dolu duygu ve düşüncelerle donatılmış. İçinden tutup seni karanlık sulara çeken bir dip dalgası gibi geliyor korku ve nasıl baş edeceğini bilemiyorsun. Korkusunu genelleyip,...

Hayatında biri olmadığında boşlukta hissediyorsun. Hayatını duygusal anlamda tamamlayan birinin varlığı senin için en büyük ihtiyaç. Sevgilin olmadığında eksik, köksüz ve anlamsız hissediyorsun. Muhtemelen çok kısa aralıklarla yeni ilişkilere başladığın ve neredeyse hiç sevgilisiz kalmadığını bir hayat döngün var. Sevgili olmadan yaşayamayacağına inanalar bugünkü konumuz Haydi konuşalım :) Ümran.

Anlamsız, önemsiz hissediyorsun ve hayal kırıklığı içindesin. Ümitsizce değersiz hissediyorsun. Hani okyanusları aşsan, her iş gelse elinden, her birinin sonunda çok başarılı olsan da ne çare. Sen öyle hissetmiyorsun. Birisi seni takdir ettiğinde inanmıyor ya da hemen kendini kötüleyecek bir taraf buluyorsun. Sanki seni kimse sevemez; faydasızsın; yaptıkların suya yazı yazmak gibi. Sanki varlığını fark etmiyorlar. Bir dizide arka masada oturan saniyelik oyuncusun; varlığınla yokluğun bir....

Anlaşılmak istiyorsun. Sen, o, öteki. Herkes anlaşılmak istiyor. “Çok şey mi istiyorum” diye soruyor biri ötekine. “Ben sadece beni anlamanı istemiştim. Biraz kendini benim yerime koysan…”. Empati sevgili dinleyen, hepimize lazım da… Gitgide antipatik hale gelen empati bugünkü konumuz Haydi konuşalım :) Ümran.