Ja po prostu tak już mam, Że co chwilę krzyczę „Mniam!” Obserwuję wzrokiem dzikim, Gdzie się kryją smakołyki. A gdy dojrzę do jedzenia, Coś to się w żarłoka zmieniam, I na talerz szybko kładę: Trzy śniadanka i obiadek, Paróweczek stosik wielki, Żółte śliwki mirabelki, Ramen, tofu, bułkę z miodem, Kebab i ziemniaczki młode, Owocową galaretkę, Sos grzybowy i bagietkę, Torcik, w którym są migdały, Naleśniki z serem białym. Jak mi pyszność wpadnie w oko, To uśmiecham się szeroko, I na talerz ją nakładam. Choć nakładam, to nie zjadam. Bo ja jestem tym żarłokiem, Co pożera wszystko wzrokiem. Gdy jedzenie tylko widzę, Apetytu się nie wstydzę, Chociaż nie wiem, gdzie to zmieszczę. Myślę sobie: jeszcze, jeszcze, I wypełniam mój talerzyk. A jedzenie leży, leży... Potem, zamiast w paszczy znikać, Zwykle trafia śmietnika. Jednak dzisiaj wezmę w łapki, Ćwierć jabłuszka, pół kanapki, Wszystko to co do okruszka, Wpadnie do mojego brzuszka! Koleżanko i kolego, Życzę wszystkim Wam smacznego! Wy się tez jedzeniem cieszcie, Lecz za dużo go nie bierzcie!