خاطرات کاج؛ ضجه‌های مادران در سوگ فرزندان‌شان من در منطقه‌ای زنده‌گی می‌کنم که بیش‌ترین قربانی‌های کاج را در خود جا داده است. مراسم سوگواری حاکم بر منطقه و صدای دعاخوانی، روضه‌خوانی، ختم قرآن با صدای ضجه‌های مادران بیان‌گر این است که خانواده‌های قربانیان‌ کاج بار دیگر در سوگ یک‌ساله‌گی از دست دادن عزیزان‌شان نشسته‌اند. از پنجره خانه سرم را بیرون می‌کشم چشمم به خانه یکی از دوستانم که در حادثه کاج زخمی شده بود می‌افتد و عاطفه زخمی را می‌پاید. بیش‌تر از همه می‌خواهم حال او را بدانم، هرچه می‌بینم نیست. شاید گورستان رفته باشد و به یاد سالگرد زهرا و یا هم نازنین گل آب برده است و می‌خواهد از آنان شکایت کند که چرا او را نیز با خود نبرده و تنها رها کرده‌اند. عاطفه پس از حادثه کاج و بسته ماندن دانشگاه‌ها به‌روی زنان، سلامتی روانی‌اش را از دست داده است و همواره با خود در گوشه‌ای می‌گرید.