O smutnym deszczu Gdy się na niebie ściskają chmury, Gdy deszcz zaczyna kropić nieśmiało, To zakładamy szybko kaptury, By na fryzury nam nie kapało. Deszcz leci z góry, a my na dole, Szukamy miejsca, w którym jest sucho, Albo bierzemy w dłoń parasole, Zanim nam zwilży nos albo ucho. A jeśli pada dzień, może dłużej, Siedzimy w domu. Tylko przez okno, Patrzymy czy są wielkie kałuże, Czy drogi mokną, czy drzewa mokną. Bo coś takiego z nami się dzieje, Coś tak dziwnego mieszka nam w głowach, Że kiedy pada to każdy wieje, Każdy przed deszczem szybko się chowa. Lecz czy ktoś w ogóle się zastanawia, Dlaczego w szyby deszcz głośno puka? Po co się u nas tak często zjawia? A może deszcz przyjaciół szuka? I kiedy siąpi, i kiedy leje, Siada na makach i na stokrotkach, To ma radosną, wielką nadzieję, Że wreszcie kogoś miłego spotka. A kiedy przed nim każdy ucieka, Gdy świat ma kolor jak szare płótno, Deszcz w swych kropelkach samotnie czeka, I jest mu bardzo deszczowo smutno. Więc, jak już lunie, bardzo was proszę: Załóżcie kurtkę, może coś jeszcze, Nogi wciśnijcie w miękkie kalosze, Prędko biegnijcie poznać się z deszczem!