Nos Mam znajomą Gosię, co się, Chwali, że ma wszystko w nosie. Czy ją spotka to czy tamto, Gosia mruczy: w nosie mam to! Czy jest zima, czy jest lato, Gosia zawsze w nosie ma to. Do niczego nie przekonasz, Gosi. W nosie ma to ona. Lecz im więcej w nosie Gosi, Tym nos bardziej się unosi, I rozrasta się na boki. Jest szeroki, jest wysoki. Pną się w górę nosa skosy, Można rzec by: nos nad nosy! Albo krzyknąć z trwogą w głosie: To największy nos w kosmosie! Taki okrzyk aż się prosi. Ale zaraz, nie ma Gosi? Co się dzieje? O mój losie! Czy ktoś może widział Gosię? Tak! Ryknęły cztery łosie! My widziałyśmy na szosie! Wczoraj rano to stało się: Nos ogromny wessał Gosię! Wessał nogi, wessał ręce, Został tylko nos, nic więcej. Wniosek więc wyciągnąć da się, Że gdy wszystko w nosie ma się, Biorąc jako swój wzór Gosię, Też się w końcu kończy w nosie!