Jesienna pszczoła Zuzanna, pasiasta pszczoła, Jesienią jest w złym humorze, Bo więdną kwiatki, nie pachną zioła, I coraz chłodniej na dworze. Spotkała na łące Eryka, Pasikonika, który, Bez przerwy fikołki fika i bryka, I podskakuje do góry. I pyta: Drogi Eryku, Czy mi powiedzieć możesz, Czy możesz zdradzić, w czego wyniku, Jesteś wciąż w świetnym humorze? Eryk uśmiechnął się tylko na to, Do pszczoły Zuzanny woła: Jesień czy wiosna, zima czy lato, Rozejrzyj się dookoła! Sowa na sośnie! Tam kasztan rośnie, Wiewiórki gonią po drzewach, Kaczka nad rzeką kwacze radośnie, A czasem kos jeszcze śpiewa. Teraz jest jesień, więc, oczywiście, Tak już po prostu się dzieje, Że z drzew na trawnik zlatują liście, Gdy wiatr trochę mocniej zawieje. I takich liści leżą tysiące, To denerwować może, Lecz popatrz, pszczoło, jak błyszczą w słońcu, I są w niezwykłym kolorze. A nawet potem, gdy przyjdzie zima, I lód na jeziorach nie pęknie, Bo mróz na dworze wciąż będzie trzymał, To zrobi się jeszcze piękniej. Wszędzie dokoła cudownie biało, Gdy śnieg z góry, z chmury nam spadnie, A nawet gdyby nie napadało… To przecież też bardzo ładnie. Zuzanna słucha pasikonika, Myśląc: „No, niezła szkoła…”. I w jednej chwili zły humor znika, A pszczoła się staje wesoła! I życia nagle dostrzega blaski, Słoneczko mocno ją grzeje, I mówi sobie: mam śliczne paski! I śmieje się, śmieje i śmieje…