Jerzy Marudny Za oknem poranek był cudny, Gdy zbudził się Jerzy Marudny. Nazwisko Marudny w spadku, Dostał po tacie i dziadku, A oni, choć nikt w to nie wierzy, Też mieli na imię Jerzy. I Jerzy, jak tylko się zbudził, Od razu okropnie marudził. I nawet się nie wyczłapał, Z pościeli, a już tak sapał: Uff, mówiąc najbardziej szczerze, Nie wiem, dlaczego tu leżę. Lecz jaką poczuję zmianę, Jeżeli już z łóżka wstanę? Załóżmy, że nawet od biedy, Ubiorę się. No to co wtedy? Założę skarpety i spodnie, I mi nie będzie wygodnie, A już fatalnie w ogóle, Gdy jeszcze narzucę koszulę. Teraz za oknem jest ładnie, Ale na pewno deszcz spadnie, Więc po co się przebrać i jeszcze, Głowę zaprzątać deszczem. Deszcz, niewygodne ubranie, Co potem gorszego się stanie? Pośliznę się na podłodze, Nabiję guza na nodze, Grzywkę przygniotę drzwiami, Wywrócę regał z książkami, Wyleję gorącą zupę, Na nosie zawiążę supeł, Lampa mi zleci na głowę, I wielkie nieszczęście gotowe! I tak marudził bez końca. Za oknem już zaszło słońce, I z łóżka nie wstając Jerzy. Zasnął. I ciągle leży.