Wierszyk o niczym Dziś Was, Kochani, zaskoczę, I będę szczery, najszczerszy: Doprawdy, nie wiem o czym, Ułożyć dla Was wierszyk. I choć tematów, jak słyszę, Jest tyle, że nikt nie zliczy, Ja dzisiaj chyba napiszę, Wierszyk po prostu… o niczym. A jak się tak zastanowię, To przecież świetny jest temat, By zacząć układać w głowie, Wierszyk, którego nie ma. Moment, z tego wynika, Tak mi się wydawało, Że miało nie być wierszyka, A jest go już całkiem niemało. Lecz sami dobrze to wiecie, Że choć brzmią tu rymy, aż miło, Wierszyk o niczym jest przecież, Więc jakby go w sumie nie było. Zaraz, co ja wyprawiam? Miało nie być wierszyka, A słowo znowu się zjawia, I wierszyk ciągle nie znika! O teraz kolejne słowa! Pchają się tutaj radośnie, Nowa linijka gotowa, I wierszyk rośnie i rośnie! O proszę! I znowu zdanie! A w nim literek bez liku. Zaraz coś złego się stanie! Kończ się już wreszcie, wierszyku! Złość mnie zaczyna brać dzika, I opadają mi ręce, Wierszyk o niczym miał znikać, A jest go więcej i więcej! Stop! Słowa kończcie już brykać! Znad klawiatury dłonie, Zabieram. Koniec wierszyka! Koniec wierszyka!! Koniec!!! Ech, ile się biedny człowiek, Namęczy, nawścieka, naćwiczy, Żeby nie mając nic w głowie, Tak opowiadać o niczym…