Krowęgorz Wskoczyła krowa do morza, I udaje węgorza. Dziwią się inne krowy: Co jej strzeliło do głowy, Że zamiast hasać wśród pól, Robi w wodzie „bul, bul”? Po łąkach mogłaby brykać, A ona w falach znika. Pod chmurką mogłaby siedzieć, A gania flądry i śledzie, Leżeć na trawie wygodnie, A ona szoruje po dnie. Lecz krowa świetnie się czuje, W głębiny sobie nurkuje, I głośno, jak tylko może, Bulgocze: jestem węgorzem! Jestem węgorzem! Jestem węgorzem! Zdradzę Wam, moi mili, Że właśnie w tej samej chwili, W innym zakątku świata, Pingwin udawał wombata, Żółw skakał wesoło w górę, I wrzeszczał: jestem kangurem, Zaś węgorz, daje Wam słowo, Chwalił się, że jest krową! Bo ponoć są takie kraje, Gdzie każdy kogoś udaje, I to nikogo nie dziwi. I wszyscy są bardzo szczęśliwi.