Literki Kilka różnych literek Ułożyło się w szereg. Wymyśliły, że razem Będą jednym wyrazem. Lecz każda, bez wyjątku, Chce stanąć na początku. Z zrzędzi, że jest przecież Ostatnie w alfabecie, Więc jemu, bądźmy szczerzy, Coś w końcu się należy. P nie widzi powodu, By Z stawało z przodu, Według Ł będzie ładnie, Gdy ono na przód wpadnie. B wystawia swój brzuszek: Ja pierwsze stanąć muszę! Lecz atakuje już A: Nie! Pierwsze jestem ja! C cichuteńko czyha, I już przed A się wpycha, J jęczy, a S syczy, K kręci się i krzyczy, O otworzyło oczy I do przodu się toczy, T tuż, tuż tupta co tchu, Wciska i wierci się W. I tylko chudziutkie I Stanęło i śpi, i śpi. I tak każda litera Bez przerwy się upiera, Głośno wygłasza zdanie, Że ona z przodu stanie. Lecz litery są w błędzie, Wyrazu z tego nie będzie! Każda z liter na czele Sama znaczy niewiele. Gdy pierwsza bez innych tkwi Jest tylko W, Ł lub I. Kiedy do przodu się pcha, Jest S, J, A albo K! Gdy stanąć samotnie chce, Jest zwykłym O albo C. A razem? Hop! Gotowe! Stają się jednym słowem!