Wąs Wujek Janusz nosi wąs! Wąs ten to dla wszystkich wstrząs, Bo od zawsze wuj się dąsał: Nigdy nie zapuszczę wąsa! I naśmiewał się z przekąsem: Kto to widział? Janusz z wąsem? Lecz wuj dość niespodziewanie, W sprawie wąsa zmienił zdanie. I rzekł, choć już nie jest młody: Ten mój wąs to kwestia mody! Ciotka Jadzia wściekła pląsa, I roztrząsa sprawę wąsa. Słychać głośne krzyki cioci: Janusz, Janusz, po co to Ci? Lecz wuj to uparta dusza, Pląsem cioci się nie wzrusza: Wąs mej twarzy jest ozdobą, Goląc go nie będę sobą! Ciotka dalej słowem kąsa: Zgólże wąsa… Zgólże wąsa… Janusz śmieje się radośnie, Ciotka kąsa, a wąs rośnie. Aż pewnego wtorku, rankiem, Janusz zrobił niespodziankę: Powołując się na modę, Zgolił wąs, zapuścił brodę! Lśni na twarzy ciotki pąs: Brawo Janusz! Zniknął wąs! Ach, cóż za wspaniały gest! Wąsa nie ma, Janusz jest!