Bom dia Kiedy nadchodzi niedziela, Bardzo ważna makrela, Wyrusza z Lizbony wpław, Załatwić kilka spraw. Płynie dostojnie wśród, Ciepłych, błękitnych wód, A każdy, kto ją mija, Mówi jej grzecznie bom dia. Tuńczyki i ośmiornice, Sardynek wielkie ławice, I dorsz, co płetwą wywija, Z szacunkiem mówią: bom dia, Płaskie flądry i sole, Żyjące przy dnie, na dole, Węgorz podobny do kija, Wołają makrelo, bom dia. Także ogromne rekiny, Co mają groźne miny, I się zębiska im bielą, Szepczą bom dia, makrelo. Są w samej Lizbonie tacy, Co twierdzą, że nawet rybacy, Krzyczą, zwijając sieci, Bom dia, makrelo, jak leci? Makrela tylko co chwila, Lekko kapelusz uchyla, I mruczy niezbyt szybko: Bom dia, bom dia rybko… A gdy się kończy niedziela, Bardzo ważna makrela, Wraca w rodzinne strony, Do ukochanej Lizbony. Jeżeli ktoś jest ciekawy, Jakie makrela sprawy, Załatwia właśnie w niedzielę, Podpowiem: nie pytaj zbyt wiele, Lepiej nie wiedzieć chyba… Makrela to gruba ryba!