Jelenienie Na polanie, wśród zieleni, Jeleń sennie się jeleni, Rozprostował cztery nogi, Tuż za rogiem zrzucił rogi, Wolno sobie trawkę zżera, A tu robi się afera! Żaba pośród skrzeku skrzeczy: Czy ktoś widział takie rzeczy? To jest sprawa niesłychana, On jeleni się od rana! Świnia się natychmiast wtrąca: Nie od rana! Od miesiąca! I świntuszy, i świntuszy, (Lepiej przy niej zatkać uszy). Kruk do przodu dał pół kroku. Od miesiąca? Nie od roku! Krzyknął i zakrakał z góry. W kurzu się wkurzają kury, I spod byka patrzą byki, I podnoszą kszyki krzyki. Świstak świsnął, a na koniec, Zasłoniły wszystko słonie. Gdzie historia ta dzieje się? Nie wiem? W zoo? A może w lesie? Może tylko w mojej głowie? Tego nigdy się nie dowiem. Lecz jednego się nie zmieni: Jeleń musi się jelenić! Tak jak człowiek – uczłowieczyć. To są bardzo proste rzeczy!